Ik ben beleidsmedewerker in het sociaal domein en heb een groot respect voor de uitvoerders van het gemeentelijk beleid, de consulenten, welzijnswerkers en contractmanagers. Ik heb daarom een column geschreven over mijn directe collega’s. De aanleiding was een mooi gesprek op het zomerfeest, waarin we de toenemende vergrijzingsproblematiek bespraken. De samenleving moet namelijk leren omgaan met de arbeidsmarkttekorten en het verdelen van de zorg voor mensen die de zorg het meest nodig hebben.

Het is belangrijk voor een beleidsmedewerker om te blijven luisteren naar de uitvoerende collega’s in het werkveld.

In onze samenleving wordt het meeste werk gedaan door de uitvoerende medewerkers. Ze zijn de echte helden die het verschil kunnen maken voor bijvoorbeeld de ouderen en mensen met een beperking. Deze column is gewijd aan de uitvoerders die met toewijding ervoor zorgen dat ervoor iedereen passende zorg beschikbaar is en blijft.

Ik schrijf deze column omdat veel mensen niet op de hoogte van het bestaan van de gemeentelijke regelgeving, totdat ze geconfronteerd worden met mantelzorg, een gezondheidsprobleem, een beperking, of een andere uitdaging die het leven op zijn kop zet. Maar op dat moment, wanneer mensen terecht komen in het doolhof van zorgsystemen en bureaucratie, is de gemeente aan zet om mensen te helpen met een voorziening, waardoor ze weer kunnen meedoen aan de samenleving.

De uitvoerend medewerkers zijn degenen die luisteren naar diverse verhalen, de problemen moeten begrijpen en de mensen helpen met het zetten van de juiste stappen. Ze kennen de ingewikkelde regels en voorschriften, en zorgen ervoor dat de zorg die we nodig hebben ook daadwerkelijk wordt ingezet.

Wat de uitvoerend werk zo dynamisch maakt, is hun vermogen om te zien wat mensen zelf misschien over het hoofd zien. Ze kijken naar de vraag achter de vraag; ze zien de mens achter de aandoening. Ze begrijpen dat de zorgvraag niet alleen om de voorziening gaat, maar ook om de eigen zelfredzaamheid en kwaliteit van leven.

In een wereld waar de gezondheidszorg steeds complexer wordt en de vergrijzing een groeiende uitdaging vormt, moeten ze stevig in hun schoenen staan. De uitvoerders beseffen dat de beschikbaarheid en betaalbaarheid van de zorg essentieel is. Sommige mensen worden erop gewezen dat ze zich ook kunnen redden zonder een gemeentelijke voorziening. Daarnaast is er empathie nodig voor mensen die hun zorg juist niet goed weten te organiseren. Zo zorgen de uitvoerders van de Wmo, de Jeugdhulp en andere gemeentelijke diensten, ervoor dat de zorg beschikbaar blijft voor mensen die het echt nodig hebben.

En wanneer de oplossing niet binnen het gemeentelijke domein ligt, kunnen ze doorverwijzen naar andere voorzieningen.

Ik heb een enorme waardering voor mijn uitvoerende collega’s. Ze verdienen onze erkenning voor hun onvermoeibare inzet om de gemeentelijke voorzieningen toegankelijk te houden voor iedereen. Ze maken de wereld een beetje toegankelijker en een beetje menselijker. En dat, lieve lezers, is een hele prestatie.